Kiedy w marcu tego roku sorkonosy czarno-rdzawe wprowadzi³y siê do Afrykarium, nikt nie spodziewa³ siê, ¿e tak szybko pojawi siê od nich potomstwo. Sukces ogromny, bo to ma³o poznany i rzadko spotykany w ogrodach zoologicznych gatunek. Mo¿na je ogl±daæ w strefie D¿ungli Kongo, miêdzy basenem krokodyli i manatów.
Pierwsza para sorkonosów czarno-rdzawych – Migotka i Ryjek, przyjecha³a do Wroc³awia z zoo w Rotterdamie w kwietniu 2018 r. Po roku do³±czy³a do nich druga samica z Rotterdamu – Ma³a Mi.
Na prze³omie pa¼dziernika i listopada br. obie samice urodzi³y m³ode. Spodziewano siê tego, ale i tak by³o to niespodziank±. Wszak sorkonosy czarno-rdzawe to „najprawdopodobniej” zwierzêta monogamiczne!
- W naturze to samotniki, chocia¿ podejrzewa siê, ¿e tworz± monogamiczne pary w okresie rui. Jednak nasze osobniki w³a¶nie podwa¿y³y tê teoriê – u¶miecha siê Andrzej Miozga, kierownik sekcji ma³ych ssaków i opiekun sorkonosów - Obie samice urodzi³y potomstwo w jednodniowych odstêpach.
Prezes wroc³awskiego zoo pytany o monogamiê sorkonosów równie¿ siê u¶miecha.
- Tak, to bardzo ciekawe. Dla nas oznacza to kolejne wyzwanie – potwierdziæ, ¿e nie s± monogamiczne lub udowodniæ, ¿e to „wypadek” na etapie budowania zwi±zku monogamicznego. Obie sytuacje nios± za sob± okre¶lone konsekwencje. Je¶li oka¿e siê, ¿e nie s± monogamiczne, to bêdzie oznaczaæ, ¿e liczebno¶æ populacji w ¶rodowisku naturalnym jest w stanie do¶æ szybko siê odtwarzaæ, a to jest wa¿ne dla ochrony gatunku przed wymarciem. – mówi Rados³aw Ratajszczak.
Jak widaæ na tym przyk³adzie mamy jeszcze wiele do odkrycia w przyrodzie.
Oczywi¶cie podstawowe informacje dotycz±ce sorkonosów czarno-rdzawych s± znane. Nale¿± do jednego z 17 gatunków afrykañskich ryjówek s³oniowych, z których czê¶æ poznano ca³kiem dobrze. Jednak ró¿ni± siê miejscem zamieszkania, wiêc klimat, ¶rodowisko ¿ycia i dieta s± ró¿ne.
- Prawie wszystko co wiemy o biologii tego gatunku sorkonosów opatrzone jest s³owem „najprawdopodobniej”. To oznacza, ¿e hodowla wymaga szczególnej uwagi - uczenia siê i ci±g³ej wymiany informacji z innymi ogrodami. – mówi Rados³aw Ratajszczak, prezes wroc³awskiego zoo.
Hodowlê ma³o znanego gatunku powierza siê tylko do¶wiadczonym zespo³om. Jak widaæ wroc³awianom, po raz kolejny, udaje siê to znakomicie. Po 19 miesi±cach pracy osi±gnêli cel - zwierzêta siê zaaklimatyzowa³y i poczu³y na tyle dobrze, by zacz±æ siê rozmna¿aæ. Teraz pi±tkê sorkonosów mo¿na ogl±daæ w Afrykarium.
Wroc³awskie zoo to jedyny ogród w Polsce, który ratuje zwierzêta w ich ¶rodowisku. Poza tym, na swoim terenie, hoduje m.in. zwierzêta gatunków zagro¿onych wyginiêciem lub które wyginê³y w naturze. Odwiedzaj±c wroc³awskie zoo, a zw³aszcza wybieraj±c bilet wstêpu „ZOO NA RATUNEK”, zwiedzaj±cy pomagaj± ocaliæ liczne gatunki zwierz±t – od nosoro¿ców indyjskich po ¿aby z Titicaca.
Sorkonos czarno-rdzawy (Rhynchocyon petersi)
Te ma³e ssaki wyró¿nia d³ugi ryjek u¿ywany do przewracania ¶ció³ki i wykopywania chrz±szczy. Posiadaj± równie¿ d³ugi jêzyk, który wykorzystuj± do zbierania owadów i ich larw. Doros³e osobniki osi±gaj± masê 350 - 700 gramów, przy d³ugo¶ci cia³a do 31 cm i d³ugo¶ci ogona 25 cm. Choæ same s± drapie¿nikami, to czêsto musz± uciekaæ przed swoim wrogami - wê¿ami i ptakami, dlatego ich tylne koñczyny s± znacznie d³u¿sze ni¿ przednie. W ochronie ¿ycia pomagaj± im doskona³y wzrok, s³uch i wêch. Nie komunikuj± siê czêsto ze sob±, nie dziwi wiêc fakt, ¿e raczej nie u¿ywaj± g³osu, ale za to w sytuacjach stresuj±cych uderzaj± stop± lub ogonem w ziemiê. Ponadto posiadaj± gruczo³y zapachowe, wydzielin± których oznaczaj± teren. Gruczo³y te znajduj± siê w okolicach odbytu, mostka, podbrzusza i stóp.
¯ywi± siê owadami – g³ównie chrz±szczami, termitami oraz stonogami.
Sorkonosy czarno-rdzawe uwa¿ane s± za wska¼nik zdrowego ekosystemu. Poprawiaj± strukturê gleby, u¿ywaj±c swojego d³ugiego pyska do kopania ¶ció³ki, a ¿ywi±c siê owadami reguluj± ich liczbê.
W kwestii zagro¿enia i ochrony tego gatunku mamy do czynienia z prawdziw± karuzel±, któr± jednak warto wyja¶niæ. IUCN w roku 1990, uzna³ sorkonosy czarno-rdzawe za „rzadko spotykane” (R – Rare), w 1996 za „zagro¿one” (E – Endangered), w 2006 r. „wra¿liwe na wyginiêcie” (VU – Vulnerable), by w 2016 nadaæ mu status „najmniejszej troski” (LC - Least Concern). Zmiany te nie wynikaj± z poprawiaj±cej siê sytuacji tych zwierz±t w ¶rodowisku naturalnemu, to efekt lepszego ich poznania. Okazuje siê bowiem, ¿e choæ populacja w ci±gu ostatnich 10 lat spad³a o 30%, g³ównie na skutek wylesiania, to zwierzêta te wykazuj± du¿e zdolno¶ci adaptacyjne do nowych warunków. IUCN jednak podkre¶la, ¿e jest to gatunek, który nale¿y bacznie obserwowaæ, bo tendencja spadkowa liczebno¶ci populacji nadal siê utrzymuje i byæ mo¿e ju¿ nale¿y podnie¶æ status zagro¿enia na „bliskie zagro¿enia”(NT - Near Threatened). St±d te¿ rozwój hodowli zachowawczej w ogrodach zoologicznych.
zoo
Wracaj do poprzedniej strony »