Beza z Borówką z wrocławskiego zoo – białe pasy na czarnym

Wrocławskie stado zebr Chapmana, to zgrana i zżyta grupa. Tworzy ją ogier Koral oraz trzy samice – Bazuka, Bera i Bronia. W środowisku naturalnym gatunek ten żyje w grupach rodzinnych - dominujący samiec dobiera sobie do sześciu samic i przewodzi im oraz wspólnemu potomstwu. Co ciekawe, takie stada haremowe są bardzo trwałe, trzymają się razem nawet całe swoje życie.

We wrocławskim zoo niemal każdego roku pojawiają się maluchy tego gatunku. Tym razem doczekano się dwóch klaczy, które otrzymały imiona zaczynające się na literę „B”, jak i ich matek - Beza (ur. 12.06.20) od Bery i Borówka (ur. 25.08.20 r.) od Bazuki.

Zebra to jeden z symboli Afryki, chociaż nie wszyscy wiedzą, że obecnie klasyfikuje się 3 gatunki i 8 podgatunków. Jeszcze dwa-trzy lata temu uważano, że można je zaliczyć do gatunków najmniejszej troski. Jednak badania terenowe pokazały, że liczebność populacji wszystkich spadła. W konsekwencji podniesiono status ich zagrożenia wyginięciem.

Zebra Chapmana (Equus quagga chapmani), nazwana na cześć jej odkrywcy - Jamesa Chapmana, jest podgatunkiem zebry stepowej. W środowisku naturalnym występuje w południowo - wschodniej Afryce. Samce sięgają 130 cm wysokości przy masie nawet do 360 kg, a samice przy tej samej wysokości osiągają maksymalną masę 320 kg.

Wszystkie zebry posiadają czarne ciało z białymi pasami, a różnice między gatunkami i podgatunkami są subtelne, ale zauważalne. Dotyczą zwykle układu i koloru pasów. W przypadku zebry Chapmana pasy nie kończą się na tułowiu, czy kolanach, a ciągną się niemal do kopyt i są ułożone poziomo. Stąd też jej inna nazwa – pręgonoga. Ponadto posiada, między biało-czarnymi pasami, drobniejsze w kolorze szarym lub brązowym. Jak inne zebry ma czarno-białą grzywę wzdłuż głowy i szyi.

Zebra Chapmana to bardzo towarzyskie zwierzę żyjące w stadach liczących nawet dziesiątki tysięcy osobników. Większe stado składa się z haremów ze stałymi członkami. Rzadko wykazuje agresywne zachowania w stosunku do osobników swojego gatunku lub innych gatunków.

Ciąża trwa u niej około roku. Młode staje na własnych nogach już godzinę po narodzeniu i jest gotowe podążać za matką. Źrebaka wyróżnia brązowy kolor skóry z białymi pasami, a skóra ciemnieje wraz z dojrzewaniem. W naturze dożywa średnio do 25 lat, w hodowlach ponad 35.

Dorosła zebra może biec z prędkością do 56 kilometrów na godzinę i ma bardzo dobrze rozwinięty wzrok oraz słuch, które to zmysły stanowią jej główny mechanizm obronny. Jej głównym wrogiem w naturze jest lew. Może być też atakowana przez krokodyla podczas przekraczania rzeki.

Podobnie jak inne podgatunki zebry nizinnej i ten podejmuje migrację wraz z porami roku, by podążać za pokarmem - głównie trawą, gałązkami i liśćmi. Nie lubi konkurencji pokarmowej, ale przyłącza się czasami do innych zwierząt afrykańskiej sawanny, jak żyrafy, strusie czy bawolce, tworząc ogromne stada. Jednak, gdy w porze deszczowej, wraca na pierwotne miejsca żerowania, rozdziela się i wraca do swoich grup rodzinnych.

Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest rozwój rolnictwa oraz kłusownictwo. W celu powstrzymania trendu spadkowego w liczebności populacji podejmowane są coraz częściej działania ochroniarskie w miejscu ich występowanie oraz programy hodowlane m.in. w ogrodach zoologicznych na całym świecie.