Narodziny w zoo - poszukiwane imię dla małego pancernika południowego

W piątek rano – 5. lutego, opiekunka zwierząt we wrocławskim zoo, zauważyła nową „kulę” na wybiegu pancerników, czyli nowonarodzonego malucha. Po krótkiej obserwacji okazało się, że interwencja nie jest potrzebna, bo matka troskliwie zajęła się młodym. Przez kolejne tygodnie samica ukrywała malucha w różnych częściach wybiegu, przenosząc go nawet kilka razy dziennie. Teraz mały pancernik urósł już na tyle, że zaczyna poznawać otoczenie samodzielnie.

- Dosłownie tydzień temu młody pancernik zaczął wychodzić z ukrycia. Oczywiście trzyma się blisko matki, a w chwilach potencjalnego zagrożenia zwija się w idealną kulę. Wykorzystaliśmy sytuację i sprawdziliśmy jego kondycję i płeć. Okazało się, że to zdrowa „dziewczyna” – mówi Monika Górska, opiekunka zwierząt z wrocławskiego zoo.

Para pancerników południowych – 7. letnia Hermiona urodzona w Dreźnie i 9. letni wrocławianin Denver, mieszkają z maluchem we wrocławskim zoo na zapleczu. Ich sąsiadami są m.in. kuskusy niedźwiedzie i lemury alaotrańskie, czyli inne gatunki uważane za mało poznane, zagrożone i rzadkie. Mała samiczka czeka na imię, które można zaproponować na profilu wrocławskiego zoo na Facebook’u.

Pancernik południowy to jeden z 20 gatunków pancerników. Występuje w Ameryce Południowej – Argentynie, Boliwii, Brazylii oraz Paragwaju. Jest jednym z mniejszych gatunków pancerników – dorosły osobnik osiąga wysokość do 15 cm, przy 30 cm długości ciała i masie do 1,5 kg.

Najbardziej charakterystyczną cechą tego gatunku jest pancerz, który pokrywa większość jego ciała, poza uszami oraz brzuchem i wewnętrzną stroną nóg, gdzie rosną obficie włosy. Trzy główne pasma pancerza, to głowa, tułów i ogon. Co ciekawe pasma i łuski u tego gatunku posiadają na tyle elastyczne połączenie, że umożliwiają zwinięcie się w kulę. Każdy pancernik południowy ma długą i niepowtarzalną w kształcie głowę. U ludzi taką niepowtarzalną cechą są odciski palców. Naukowcy wykorzystali to w badaniach terenowych identyfikując „po głowie” obserwowane osobniki. Jest specjalistą żywieniowym, w jego menu znajdują się głównie mrówki i termity. Nie dziwi więc, że jest posiadaczem nadzwyczaj długiego i cienkiego języka, który dodatkowo jest lepki, co ułatwia pozyskiwanie pożywienia. Inną cechą charakterystyczną, w wyglądzie tego gatunku, są pazury na tylnych nogach - trzeci i czwarty wyglądają jak kopyta, podczas gdy przednie łapy mają tylko trzy pazury. Co zaskakujące ten gatunek nie należy do najlepszych kopaczy, woli zamieszkiwać już istniejące nory.

Niezwykłą cechą bolity, która szczególnie zwraca uwagę i może wzbudzać zazdrość, jest brak tkanki tłuszczowej na brzuchu! Posiadają jedynie podściółkę tłuszczową, ale ułożoną wzdłuż pancerza grzbietowego. To powoduje m.in. niską odporność na wahania temperatur oraz brak odporności na niskie temperatury, co skutkuje m.in. ograniczonym zasięgiem występowania i spadkiem liczebności populacji w naturze.

Pancerniki prowadzą skryty tryb życia, więc wiemy o nich za mało. Nie pomaga też to, że w Ameryce Południowej, wciąż poluje się na nie dla mięsa oraz pancerza, który wykorzystywany jest w rękodzielnictwie. Dodatkowo, na skutek przekształcania dzikich terenów w rolnicze, dochodzi do konfliktu między ludźmi, a pancernikami. Najnowszym zagrożeniem jest odłów do prywatnych, domowych hodowli.

Choć IUCN podniósł jego status zagrożenia wyginięciem do „bliski zagrożeniu”, to wciąż jest za mało inicjatyw na rzecz ochrony tego gatunku. Nie pomaga również fakt, że bolita południowy nie znalazł się na liście gatunków objętych „konwencją waszyngtońską”, czyli CITES. Powoduje to brak regulacji w obszarze handlu tym gatunkiem i częściami jego ciała.