Bieszczadzki Park Narodowy, utworzony w 1973 r., jest jednym z 23 parków narodowych na terenie Polski w Euroregionie Karpackim.
BdPN jest trzecim co do wielko¶ci parkiem narodowym na terenie Polski. W chwili utworzenia w 1973 obejmowa³ masyw Tarnicy, Krzemienia i Halicza, oraz podszczytowe partie Po³oniny Caryñskiej o powierzchni zaledwie 59,55 km². Obszar parku by³ powiêkszany czterokrotnie w latach 1989, 1991, 1996 oraz 1999. Jednak¿e pojêcie "park narodowy" znane jest w polskich Bieszczadach znacznie wcze¶niej ni¿ 1973 rok. Otó¿ od lat 50. XX wieku po³oniny znajdowa³y siê w zarz±dzie dyrektora Tatrzañskiego Parku Narodowego. By³o to zwi±zane z poszukiwaniem nowych pastwisk dla podhalañskich owiec, którym ochrona ¶cis³a ³±k w TPN zabroni³a wstêpu na hale tatrzañskie. Obecnie w granicach BdPN znajduje siê ogromna czê¶æ tzw. polskich Bieszczadów Wysokich, a tak¿e kilka enklaw, z najwiêksz± w dolinie górnego Sanu, gdzie Park przej±³ po kombinacie Igloopol ³±ki i nieu¿ytki.
W 1992 sta³ siê czê¶ci± Miêdzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie".
Flora
Ro¶linno¶æ stanowi ok. 780 gatunków ro¶lin naczyniowych, 250 gatunków mchów, 500 gatunków porostów i 1000 gatunków grzybów. Oko³o 30 to endemiczne gatunki wschodniokarpackie, np. tojad wschodniokarpacki i tauryjski, go¼dzik kartuzek, go¼dzik skalny, lepnica karpacka, pszeniec bia³y.
Fauna
Spo¶ród 230 gatunków krêgowców, w parku mo¿na spotkaæ takie zwierzêta jak: jeleñ, ry¶, ¿mija, ¿bik, sarna, dzik, nied¼wied¼ brunatny, wilk, orze³ przedni, orlik krzykliwy, puchacz, puszczyk uralski, w±¿ Eskulapa.
Poza krêgowcami jest te¿ du¿o wyj±tkowych pier¶cienic, owadów i pajêczaków.
Wracaj do poprzedniej strony »